Naomi Li. Wedstrijd Schrijfster.
Naomi Li the Ninja. even voorstellen.
Aangenaam kennis te maken,
Ik ben een 40+ dame uit het noorden van het land. Sinds kort bezig op deze site. Ik vind Schrijven online een goede bezigheid. Leerzaam en sociaal actief.
Mijn psychiaters zijn het ermee eens dat ik hier mijn kunnen test en mijzelf bezig houd, zodat ik geen kattenkwaad uit kan halen.
Dat zij niet begrijpen dat ik dat heus nog wel doe, naast mijn schrijven, is niet mijn probleem.
Een katten liefhebber die 's nachts lekker op het dak zit naar de wolken of de maan te kijken en zwerfkatten te eten geeft.
Mijn interesse in schrijven is ontstaan toen ik geboren werd, ik had meer oor naar woorden die geschreven stonden dan naar dat gepraat om me heen, dat bleef zo tot en na de tienertijd. Ik ben er zeer tevreden mee. Anderen iets minder. Dat verwijt ik de participatie wet.
Lekker eten heeft mijn voorkeur boven alles, al moet ik net als iedereen wel een beetje om mijn gezondheid denken.
Ik houd ervan om mensen te raken, op elke manier, omdat ik uit ervaring weet dat elke aanraking een ervaring is en die zijn zeer gewenst in de schrijvers wereld.
Men mag mij commentaar geven in opbouwende soort. Als het meer dan dat wordt, of een ongezonde situatie die ik aanvoel, dan zal ik er waarschijnlijk niet meer op ingaan.
Thrillers, literaire thrillers, horror, komedie, sprookjes, fantasie, ik geloof als ik doorga dat ik alle stijlen wel op kan noemen, mijn humeur bepaalt meestal de toon. Ik kan me dus overal wel in vinden.
Korte verhalen vind ik erg fijn, omdat ik niet een erg groot concentratie vermogen heb. Dat verwijt ik mijn sterrenbeeld. Ik kan daar niet aan doen en niets aan veranderen.
Ik hoop veel reacties te krijgen en zal ze ook geven, in alle eerlijkheid.
Ik wens u een gezonde tijd toe, op een forum waar men veel plezier en leerzaamheid kan beleven.
Bedankt voor het lezen, van mij.
De handen van mijn moeder.... ''Ongemakkelijke gereedschappen.
Wekelijkse autobiografische schrijfopdracht #2 – De handen van mijn moeder
Door schrijfcoach Odile Schmidt;
Ongemakkelijke gereedschappen
De handen van mijn moeder. Die ik nooit heb gekend.
Alleen die enkele keer toen ze de deur in elkaar ramde in plaats van mij.
Hoewel ik wist dat ze ook zacht hoorden te zijn, was ik over het algemeen bang voor haar handen.
Haar handen waren mooi. Ik herinner me dat ik toekeek hoe ze haar nagels lakte. Ik beet ze altijd af, en die van haar waren hard en moesten rigoureus gevijld worden. Moeder had nooit oog voor mijn handen en voelde zich niet geroepen om mij te leren hoe ik mijzelf moest verzorgen.
Het was niet zoals het hoorde, mijn moeder heeft pijn uit haar verleden. Ze is een harde vrouw, een vrouw die alleen maar kan vechten. Ze is sterk genoeg om het gezin bij elkaar te houden, ze deed het vast niet met opzet.
Maar wat is een gezin zonder gezonde liefde en aanrakingen? Zonder opvoeding?
Ondanks de koude instelling kan ik me ook wel mooie momenten herinneren. We hebben fijne dingen gedaan, prachtige dingen gezien. Maar wat ik wilde kreeg ik niet. Een echte moeder had ik niet.
Ik begon mezelf af te vragen of ik te veel wilde, of ik dingen anders had moeten doen of zeggen. Had ik er misschien om moeten vragen?
Ik was jaloers, op de verzorging die de handen van mijn moeder kregen.
Wat zou ik anders hebben kunnen doen om wel die aanrakingen van liefde en aandacht te krijgen die ik zo nodig had? Was het wel aan mij, het kind, om over die dingen na te denken?
Altijd die twijfel, dat hevige verlangen.
Tegenwoordig is het voor mij ongemakkelijk om een ander aan te raken. Door de handen van mijn moeder zijn mijn handen ongemakkelijke gereedschappen, die ik niet goed weet te plaatsen.
Door Naomi Li, zaterdag 14 Okt, 2017.
Naomi Li.
Reactie plaatsen
Reacties